@Happytree
Klopt. In 2010 leerde ik via internet mijn Amerikaanse vriendin kennen. Na een half jaar met Skype met elkaar gekletst te hebben toen in augustus 2010 voor drie weken naar Amerika gegaan om haar te ontmoeten. Ik had nog nooit gevlogen, dus dat was best eng. Een goede vriend van me bracht me in mijn AX'je naar Düsseldorf in Duitsland, want ik vloog vanaf die luchthaven (was goedkoper). Toen samen met Candice een hele leuke vakantie gehad in New York en Pittsburgh. En na die drie weken ontdekten we dat we veel meer bij elkaar wilden zijn.
Toen 6 weken later in oktober 2010 wéér naar Pittsburgh vertrokken voor 10 dagen. Met de kerst 2010 kwam zij hier om mijn familie te ontmoeten.
Toen hebben we met de AX een klein gedeelte van Europa gezien. Zij landde toen in Parijs, dus ik ben met de AX naar Parijs getuft. Na een paar dagen Frankrijk zijn we toen via België (Brussel) naar Duitsland gereden, daar een paar dagen verbleven en toen naar mijn flatje in Groningen.
In februari 2011 ben ik weer voor 10 dagen naar Amerika gegaan. Toen kwam ik bijna de grens niet over, en werd ik na het uitstappen uit het vliegtuig apart gezet en ondervraagd door twee douane-idioten op een power trip wiens IQ's de gemiddelde temperatuur van een badkamertegel niet overstegen. Dat was een angstig momentje, want ik vreesde dat ze me linea-recta terug naar Nederland zouden deporteren. Dat deden ze gelukkig niet.
In april 2011 kwam Candice weer naar Nederland voor een week of twee.
Vervolgens vertrok Candice in mei 2011 naar Alaska. Ze was net afgestudeerd, had nog geen werk en dus ook geen geld en ging tijdelijk bij haar vader wonen. Ik ging haar eind juni 2011 achterna en bleef toen drie maanden met haar in Alaska (ik was ook bezig met afstuderen en heb m'n scriptie daar toen geschreven).
Toen we samen in Alaska waren hebben we besloten om de emigratie-procedure te starten. Dat gaat via een zogenaamd K-1 visum, ook wel het 'verloofden-visum' genoemd.
Kort gezegd geeft dit visum je het recht om naar Amerika te komen om daar met je verloofde te trouwen. Pas ná het trouwen kan het visum worden omgezet naar een Greencard (verblijfsvergunning) en mag je dus permanent blijven. Op dit moment zit ik hier dus met mijn K-1 visum, en moeten we vóór augustus getrouwd zijn. Het is dus niet 'even emigreren' - want dat kan naar de VS niet meer - , maar er zijn consequenties aan verbonden.
Het heeft heel wat voeten in de aarde, want je moet een heleboel formuleren invullen, overal bewijs van verzamelen, je moet bewijzen dat je een echte relatie hebt door foto's, emails, brieven, telefoonrekeningen en andere correspondentie te kunnen tonen, enz... En bij iedere envelop met formulieren die je naar het consulaat stuurt mag je een fijne cheque meesturen. Het is allemaal erg tijdrovend, frustrerend en kost klauwen met geld.
Enfin, tijdens kerst en nieuwjaart 2011/2012 kwam Candice weer hier. In februari 2012 kregen we te horen dat wat Amerika betrof onze relatie 'echt' was en we wat dat betreft bij elkaar zouden mogen zijn.
Dan ben je er echter nog niet: Dan moet je nog voor een medische keuring naar Amsterdam, en een week later terugkomen voor een officiëel interview op het Amerikaanse consulaat, alwaar de officier daar gaat bepalen of je wel of niet mag vertrekken.
Dus 19 maart met de AX naar Amsterdam vertrokken voor de medische keuring (alles was goed) en een weekje later terug voor het interview.
Daar maakte ik me erg veel zorgen over, en ik kwam bijzonder goed voorbereid met een hele map vol papieren en bewijzen, en ik had me van tevoren goed op internet ingelezen over wat voor vragen ze tijdens zo'n interview stellen...Nou, dat stelde allemaal niks voor. Die officier was in een vrolijke bui, vroeg me alleen wat Candice haar volledige naam was en wat haar woonplaats was en dat was het dan.
Kennelijk was al het van tevoren aangeleverde bewijs al genoeg om hem van de echtheid van de relatie te kunnen overtuigen.
Nou, nadat het interview was afgerond kwamen de laatste (moeilijke) stappen: Huur van het flatje opzeggen, terug verhuizen naar mijn ouders, besluiten wat je met al je spullen gaat doen - en je verzamelt nogal wat in je leven zeg...Wat een hoop troep. Ik heb alles weggegeven - afscheid nemen van je vrienden, je geliefde AX'je wegdoen, en vertrekken.
En nu zit ik dus hier. Van mijn leven in Nederland heb ik qua tastbare spullen op dit moment alleen nog twee tassen met kleren over, en wat foto's en dergelijke. Best raar.
Qua werkgelegenheid maak ik me ook wel zorgen: ik heb geen flauw idee wat ik hier straks moet gaan doen. Maar ik moet eerst mijn Greencard hebben voordat ik überhaupt mag werken, en het aanvragen van die Greencard duurt ná je trouwen zo'n maand of drie (en kost duizend dollar...), dus voorlopig maak ik me qua werken nog niet druk....Dat duurt nog maanden voordat ik dat mag doen.
Qua inburgeren gaat alles wel goed. De cultuur is hier wel compleet anders, ook al zijn Amerika en Nederland allebei vooruitstrevende Westerse landen. Gelukkig heb ik daar door alle voorgaande bezoekjes al genoeg van opgesnoven. Het voordeel is dat ik nu na 2.5 jaar Amerikaans-Engels met Candice spreken bijna geen hoorbaar accent meer heb en de taal vloeiend spreek. Men heeft vaak niet eens door dat ik ik niet van 'hier' ben.
Maar het is nog maar even afwachten hoe alles gaat wanneer voor mij het 'echte' leven begint, natuurlijk: Ik moet straks wel gaan werken, en ik ben erg benieuwd hoe verschillend dat met Nederland zal zijn. Misschien gaat me dat dus wel smerig tegenvallen. Dat is nog even afwachten, want momenteel waan ik me nog heel erg in een vakantiestemming.
Sprookjes achtig!
elke maand een aflevering?
